Από πολλούς θεωρείται σύμβολο της αθάνατης αγάπης, από άλλους της απερισκεψίας και της βιασύνης. Για μένα είναι ο προπομπός της άνοιξης, ο επαναστάτης του χειμώνα κι ο μπροστάρης. Ανθίζει στην καρδιά του χειμώνα ρισκάροντας να καταστραφεί ή όπως λέει κι ο ποιητής "αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει". Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα εμπνέει και γεννά ποιητές.
Μα τι έλεγαν για την αμυγδαλιά και τα άνθη της την εποχή των μύθων, των θεών και θαυμάτων;
Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα.
Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.
Η αμυγδαλιά ή επιστημονικά Prunus dulcis έχει υμνηθεί από ποιητές και λογοτέχνες κι έχει χιλιοτραγουδηθεί. Ο Σεφέρης έγραψε:
Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
Λίγο ακόμα
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
Ο Παπαδιαμάντης έγραφε: "ενθυμίζει πρώιμα όνειρα νεότητας ανυπόμονου" , την θεωρούσε σύμβολο της αναγέννησης αλλά και της απρονοησίας εξαιτίας της πρόωρης άνθισης της και της πιθανότητας της να καταστραφεί από τον παγετό.
Ο Καζαντζάκης γράφει μοναδικά και γλαφυρά <<Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει θεός και η αμυγδαλιά άνθισε>>
Περισσότερο ίσως γνωστό το τραγούδι της "Ανθισμένης αμυγδαλιάς" που γράφτηκε από το Δροσίνη. Μια φήμη λέει πως το συμβάν που μελοποιήθηκε ήταν σε μια ανθισμένη νεραντζιά αλλά χρειάζονται που και που και τα συμβολικά βαφτίσια...
<<Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
και γέμισ' από τ' άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Και γέμισ' από τ' άνθη......>>
Μια ακόμα όμορφη ιστορία είναι και αυτή εδώ http://www.therevolution.gr/?p=7689 αφήνοντας ένα πιο αισιόδοξο μήνυμα όπως και η Ανοιξη η ίδια, με ανοιχτά μυαλά και ανοιχτές αγκαλίες.
