Η άρρωστη γραία

Επειδή το διάβασα πρόσφατα και μ' άρεσε....

Ο λόγος για τα.... κουκιά! Τα κουκιά θεωρούνται βαρύ, ή το πιο βαρύ, φαγητό για το στομάχι. Εξού και το παρακάτω λαϊκό στιχούργημα που βρήκα σ' ένα απόσπασμα από τα πρακτικά του Α' Συμποσίου της Εταιρίας Λευκαδικών Μελετών με θέμα "ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ" (Λευκάδα 9-11/9/1996). Γραμμένο στην ντοπιολαλιά... τση Λευκάδας!

"Μια γρηγιά στα γερατιά
είχε πόνους κι αρρωστιά.
Τρέχει κράζει το γιατρό
να (ν) τς ειπεί το γιατρικό.

-Τ' έχεις γριά μ' κι αναστενάζεις
κι όλο το γιατρό φωνάζεις;

-Εχ' αναφαγιά μεγάλη
και σκοτούρα στο κεφάλι.
Σήμερα δεν έφαγα άλλο
παρ' ένα μηρί από γάλο
τη φτερούγα και το πέτο
κι έξι απλάδαινες μπουργέτο.
Και το βράδυ θα δειπνήσω
εν' αρνάκι που θα ψήσω.

Κι ο γιατρός ανατρομάζει
και το Κύριε ελέησον κράζει.
Φέρτε τση κουκιά βρασμένα
μη(ν) πεινάσ' και φάει κι εμένα."

(βλ. Ι.Ν. Σταματέλος περ. "Πλάτων" τ. β.,1879, σ. 488)

Σκαρφαλώνοντας στον Αη Λια

Τα θυμάσαι τα μονοπάτια του χωριού; Τα χεις ανακαλύψει;
Να 'ναι ακόμα ανοιχτά ή έγιναν αδιάβατα; 

Πήραμε εκείνο για τον Αη Λια. 

Δεν ξέρω πως μας ήρθε η ιδέα.... Είχαμε χρόνια να πάμε. Ήμασταν κάποτε παιδιά και γυρίζαμε τον τόπο όλο. Και που δεν είχαμε πάει. Νοιώθαμε εξερευνητές, μακριά από φόβους και φοβίες.
Κι ακούραστοι! Σκαρφαλώναμε λιθιές, ανεβαίναμε απότομες πλαγιές τρέχοντας! Μα τούτη τη φορά λαχάνιασα. Σταμάτησα κάμποσες φορές κι άφησα τη ματιά μου να φύγει προς τις απέναντι καταπράσινες πλαγιές, προς τα χωριά με τις κόκκινες σκεπές, προς τα πριγκηπόνησα. Ο αδερφός μου ανέβαινε όπως και τότε! Ακούραστος!

Φτάσαμε σχεδόν στην κορυφή. Το απέραντο γαλάζιο είχε αγκαλιάσει την κορυφή του βουνού και το μικρό ξωκλήσι.  Μερικά σύννεφα εδώ κι εκεί μας πρόσφεραν τον ίσκιο τους.

Ένας ξεχασμένος διάκοσμος γύρω από την είσοδο, γεμάτος κοχύλια έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα και το τοπίο. Κι ας ήταν σχεδόν στην κορυφή του νησιού. Μακριά από παραλίες κι αμμουδιές θαλασσινές.  

Μια πινελιά Αιγαίου στο Ιόνιο!

Σκαρφαλώσαμε στον Αη Λια. Δεν ακολουθήσαμε, τελικά, κανένα μονοπάτι μέχρι τέλους.
Φτιάξαμε το δικό μας! 

Αναδρομή

Ιούλιος. Κοντεύει τ΄ Άη Λιός.
Παρότι το φετινό καλοκαίρι είναι σχετικά δροσερό, o κύκλος ζωής για πολλά φυτά κάπου εδώ τελειώνει.
Ανηφορίζω προς το οροπέδιο του Αγίου Δονάτου. Το άλλοτε ανοιξιάτικο τοπίο έχει δώσει τη θέση του στις αποχρώσεις του καφέ και του κίτρινου.

Αποφασίζω να καθίσω για λίγο.Αρκετοί φακοπαραγωγοί πηγαινοέρχονται βιαστικά.
Πήγε πολύ πίσω φέτος η χρονιά. Οψίμισε. Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες όλοι ήταν στα σπίτια τους.

Θυμάμαι μόνο μια χρονιά, παραμονή τ' Αη Λιος που περιμέναμε να φυσήξει. Ώρες ολόκληρες μέσα στ' αλώνι να περιμένουμε ένα θρόισμα, μια μικρή κίνηση στα αγριόχορτα. Μια ελπίδα ότι ο Αίολος δεν μας ξέχασε. Πως θα γυρίσει. Έφτανε μια ριπή αέρα και ξάφνου σηκωνόμασταν να προλάβουμε. Έστω έτσι, λίγο λίγο να καθαρίσει ο καρπός απ' τ' άχυρο. Μάταια.  Ήμασταν μια δυο μέρες εκεί. Περιμέναμε. Επιμέναμε.

Τα χουν αυτά οι αγρότες. Τα 'χαμε κι εμείς. Σύμμαχο κι εχθρό μας τον καιρό. Πάντα. Μήπως το ίδιο δεν γινόταν στο βγάλσιμο της φακής;
Καύσωνας. Να βλέπουμε τα χωράφια να γίνονται, να κιτρινίζουν, να ωριμάζουν, να καίγονται το ένα πίσω από το άλλο και να 'χουμε μόνο δυο χέρια. Τι να προλάβουμε; Δουλειά με ήλιο και φεγγάρι.
Ή να σηκώνει η θάλασσα τα μπουρίνια της. Και να νοτίζει η ομίχλη τα πάντα στο πέρασμα της. Να μουσκεύει τ' αλώνια και τον απλωμένο μας κόπο. Πιο παλιά θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρή είχα ρωτήσει πόσες φορές πρέπει να την γυρίσουμε τη φακή στ' αλώνι. Ήταν σαν σήμερα, μετά από βροχή. Η απάντηση: Όσες χρειάζεται. Ήταν πολλές. Ξανά και ξανά ώσπου να στεγνώσει. Τι αγώνας! Τι υπομονή! Πόση προσπάθεια, χωρίς παράπονα και γκρίνιες.....

Για αλλού ξεκίνησα, μα στάθηκα. Στάθηκα για μια στιγμή. Κι έγινε ώρα. Έγινε ταξίδι στο χρόνο. Σε εκείνα τα χρόνια που όλα αυτά ήταν για μένα ένα παιχνίδι. Ήταν μια πρόκληση. Ένα εφαλτήριο. Το μέρος στο οποίο ένοιωθα την πιο έντονη νοσταλγία. Νοσταλγία για κάτι που δεν έζησα παρά μόνο μέσα από τις ιστορίες του πατέρα μου. Τις ιστορίες που μας έλεγε εκεί μες στο χωράφι. Τους μύθους που έπλεκε γύρω απ΄τ΄αλώνια.

Αυτό το μέρος κρύβει πολλά στις πέτρες και τα χώματα του. Είναι μια αστείρευτη πηγή ελευθερίας. Πίσω από τους βόλτους ξεπροβάλλουν ο ιδρώτας κι ο μόχθος απ τη μια κι η ικανοποίηση με την ανταμοιβή απ' την άλλη και μες στα αλώνια πιάνουν το χορό. Μια δυναμική που με ποτίζει ως το μεδούλι, που με πλημμυρίζει με βεβαιότητα κι αισιοδοξία. Με ένα ελαφρό μειδίαμα σηκώνομαι να φύγω, όχι για κει που ξεκίνησα. Εκεί θα πάω άλλη μέρα. 

Ταξιδεύοντας στην Κάτω Ιταλία

Σήμερα έκανα ένα ταξίδι στην Κάτω Ιταλία. Σύντομο, βαθύ, νοσταλγικό κι εκπληκτικό μαζί. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα ένα αφιέρωμα για τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας πέρα από τηλεοπτικές εκπομπές. Ένα αληθινό ταξίδι που πρόσφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σφακιωτών "Φωτεινός".  

Ταξίδι στον ελληνισμό

Ταξίδι στο παρελθόν και τις ρίζες μας

Ταξίδι στις αξίες του έθνους μας

Ταξίδι στην πλούσια γλώσσα και παράδοση μας

Ταξίδι στη δημιουργία.

Άλλος τόπος μα τα βάσανα ίδια

ίδιοι αγώνες κι αγωνίες

ήχοι και μουσικές κεντούν τον έρωτα

ζωγραφίζουν τον αποχωρισμό

τραγουδούν τη ζωή.

Μέσα μας όλα
Λύπες, χαρές και συγκινήσεις.

Νοερό ταξίδι στην τραυματισμένη περηφάνια μας
Στα παγωμένα όνειρα μας
Σε εκείνη τη σπίθα που άντεξε αιώνες
κι ας τρεμοπαίζει.
Στις πολλές που υπάρχουν έτοιμες να ανάψουν ξανά!

Στην μικρή μα τόσο μεγάλη αντοχή μας.

Θέρισμα - Φωτογραφία Μ. Κούρτης

"Κι ήθελα να ξέρω που θερίζεις

Να σου στείλω ένα όμορφο μαντήλι

Να σφουγγίσεις τον ιδρώτα που χύνεις

Και κάθε σταγόνα να 'χει ένα τραγούδι." *

Ζύμωμα - Φωτογραφία Μ. Κούρτης

Οι φωτογραφίες είναι με τους μικρούς πρωταγωνιστές της εκδήλωσης γιατί πάντα με μαγεύουν. Πολλά μπράβο σε όλη την ομάδα! Συγχαρητήρια στο δάσκαλο τους Γ. Λογοθέτη!

*Το τραγούδι της δουλειάς

Παπαρούνες

Φωτογραφία του Μίμη Κούρτη

"Μόνο οι παπαρούνες, μπορούν να σουλατσάρουν στις φλέβες μας." β.Ε

Ποιος θα νικήσει ποιον;

"Εικόνα από το μέλλον: Σ' ένα από τα ρεπορτάζ που μοίρασαν χτες τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφερόταν πως στην Ιαπωνία διαπιστώνεται πλέον πως πάνω από το 80% των κλεφτών είναι γέροντες πάνω από τα 65 χρόνια. Κλέβουν απ' τα μπακάλικα λίγο τυρί, μισό κοτόπουλο, μόνο είδη επιβίωσης. Κι όμως πρόκειται για έναν λαό παράδειγμα «νομιμοφροσύνης»: Ακόμα κι όταν απεργούν δε σταματάνε τη δουλειά, φοράνε μόνο ένα περιβραχιόνιο που αναφέρει ότι απεργούν. Είναι προφανές πως όταν η «νομιμοφροσύνη» απειλεί την ίδια την επιβίωση, θα νικήσει η επιβίωση."

Γιορτή λήξης Μουσικού Σχολείου Λευκάδας

Η φωτογραφία είναι από παλιότερη εκδήλωση τους στο Κηποθέατρο (http://www.kolivas.de).

Τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας έκλεισαν την φετινή τους σχολική χρονιά γιορτάζοντας τα 20 χρόνια από την ίδρυση του σχολείου τους με μια ωραία εκδήλωση που έπαιξαν οι περισσότεροι από τους μαθητές. Καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους μας πλημμύρισαν με τις νότες τους κάνοντας σειρά αφιερωμάτων.

Στην τελική τους εκδήλωση που έγινε την Παρασκευή 20 Ιουνίου έπαιξαν 6 σύνολα του σχολείου (σύνολο πνευστών, κιθάρας, Μαντολινάτα, ρεμπέτικο σύνολο, χορωδία και Μπαντίνα). Ελπίζω να τα θυμάμαι σωστά.

Όλα τα σύνολα έκαναν πολύ ωραία εμφάνιση παίζοντας γνωστά κι αγαπημένα κομμάτια.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η χορωδία τους, την οποία δεν είχα ακούσει ξανά που εκτέλεσε τη σκηνική καντάτα "Το ταξίδι του Οδυσσέα". Ένα ταξίδι που μάλλον δεν τέλειωσε ποτέ! Και φυσικά για το φινάλε η Μπαντίνα του σχολείου που έδωσε περισσότερο παλμό και ένταση παρασύροντας με ρυθμικά.

Από μουσική δεν ξέρω και πολλά, αλλά ξέρω ότι μου άρεσαν, μου άρεσε η δημιουργικότητα των παιδιών, η δουλειά και το μεράκι τους! Καλές συνθέσεις, εκτελέσεις κι ακροάσεις... Γιατί η μουσική κάνει καλό στην υγεία!

Το σπίτι στο χωριό

"Δεν έχω άλλο σπίτι.

Αυτό είναι.

Κι εγώ δεν είμαι κάτι άλλο.

Αυτό είμαι."

Ν. Σταματέλου

Αυτό είναι το σπίτι που μεγαλώσαμε. Η αυλή που κάναμε τα πρώτα μας βήματα, τις πρώτες μας πληγές στα γόνατα, τα πρώτα μας όνειρα αγναντεύοντας κατά το Σπήλιο. Εδώ στο χωριό των πρώτων μας δημιουργικών και ξένοιαστων ωρών με το Φλεβαριάτικο χιόνι, των πρώτων μας   ονειροπολήσεων και των πρώτων μας καυγάδων. 

Εκεί που το σύγχρονο συνυπάρχει με το παραδοσιακό. Στην Εγκλουβή του σήμερα που οι κάτοικοι του συναντούν τον εαυτό τους μέσα από την συνεχή τριβή τους με τους άλλους. Αυτούς τους λίγους άλλους. 

Τι απομένει από αυτή τη συνάντηση με τον εαυτό μας; Κατά πόσο η απλότητα, τα χρώματα της φύσης κι οι πρασινάδες της αυλής μας οδηγούν σε πιο απλές, πιο καθαρές, πιο αληθινές σκέψεις;

Οι στιγμές που ανακαλύπτω

Τρίτη απόγευμα. Ιούνιος. Μια ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμα μου και ένα δίωρο ελεύθερου χρόνου εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν νωρίς ακόμα όταν έκανα μια βόλτα προς το κάστρο. Τα νερά την λιμνοθάλασσας λαμπύριζαν σε ένα ατελείωτο παιχνίδι με τον ήλιο.  Η ώρα πέρασε κι ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει βάφοντας τα πάντα σχεδόν γύρω του χρυσαφιά. 

Μια ακόμη από τις πρώτες ζεστές μέρες του καλοκαιριού άρχιζε να φτάνει στο τέλος της. Η δύση έφτανε, μα στα ανατολικά το φεγγάρι είχε αρχίσει ήδη να κάνει την εμφάνιση του. Κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα, στην ίδια απόχρωση με αυτά.
Άφησα πίσω μου την πόλη της Λευκάδας βαμμένη στα χρώματα του δειλινού, αρχίζοντας να ανηφορίζω για το χωριό μου. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες προσπαθώντας να αποτυπώσω αυτήν την μαγευτική ατμόσφαιρα. Η παλέτα, όμως, της φύσης δεν χωρά στο κινητό μου.  Κρατά το βασικό μοτίβο.  

Στα μισά περίπου της διαδρομής μια ιδέα έκανε την εμφάνιση της. Μήπως να έκανα μια μικρή, τόσο δα μικρή, παράκαμψη; Και ναι! Ακολούθησα το δρόμο για το ηλιοβασίλεμα! Μπροστά μου η θάλασσα του Ιονίου και ο ήλιος έτοιμος να πέσει στα νερά της έστρωνε ένα σχεδόν κόκκινο χαλί ως την ακτή. Στα πόδια μου ο Άγιος Νικήτας χανόταν στην σκοτεινιά.  Κρύφτηκα πίσω από τις αγριάδες για λίγο και τράβηξα την τελευταία μου φωτογραφία πριν συνεχίσω το κυνήγι των υποχρεώσεων. 

Μια μικρή ανάπαυλα, ένα σύντομο διάλειμμα μερικές φορές είναι αρκετό. Μια μικρή εκτροπή από τα προγραμματισμένα και τα αναμενόμενα είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο με τον εαυτό μας. Για να συναντήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι και να του χαμογελάσουμε με ευχαρίστηση!

Άνοιξη....... Λευκάδας Άνοιξη: Δυό φορές!

Πόση ομορφιά μας περιβάλλει..... Πόσα αρώματα και χρώματα πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μας! Κάθε μέρα, μα πιο πολύ τώρα. Άνοιξη!!! Ανεβαίνοντας προς το χωριό μου σταμάτησα. Σταμάτησα για λίγο μες στη βιασύνη να δω τις αποχρώσεις του ουρανού. Και να η έκπληξη! Η μυρωδιά από τα ανθισμένα σπάρτα είχε γεμίζει τον αέρα....  

Τόσο ήταν αρκετό. Ξεκίνησα πάλι και μέχρι να φτάσω στο χωριό σκεφτόμουν μια φράση του Λειβαδίτη που τις τελευταίες μέρες μου έρχονται συχνά στο μυαλό. 

"Όταν λές:μισώ,ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου,ενω απ'το βάθος της αυτοθυσίας σου σε κοιτάνε ειρωνικά τ'άγρυπνα,ιδιοτελή μάτια του τριχωτού προγόνου σου!" 

Αλλά θα περιμένω. "Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καλύτερο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω...." 

Πρόγραμμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο κέντρο της Αθήνας

Μια Αναφορά Δράσης

Η αναφορά δράσης των Γιατρών χωρίς σύνορα σε αριθμούς δείχνει ότι: "η πλειοψηφία (57,67%) δεν έχει ασφάλιση, ενώ το 42% έχει κάποια μορφή ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένων των αιτούντων άσυλο και όσων έχουν στην κατοχή τους βιβλιάριο απορίας. Τα στοιχεία δείχνουν πως η συντριπτική πλειοψηφία είναι άνεργοι (86,67%), ένα μικρό ποσοστό (6,67%) είναι συνταξιούχοι, ενώ ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι εργάζονται (6,67%). Επιπλέον, ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι 85 άνθρωποι (28,33%) είναι άστεγοι ή ζουν σε επισφαλείς συνθήκες (π.χ. εγκαταλελειμμένα κτίρια). Η πλειοψηφία τόσο των ανέργων όσο και των αστέγων, οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση τα τελευταία 4 έτη." 

Επίσης αναφέρει ότι: "Στο κομμάτι της ψυχικής υγείας, από τους 300 ανθρώπους των οποίων καταγράφηκε το ψυχοκοινωνικό προφίλ, ένα ποσοστό 67,33% παρουσιάζει ενδείξεις που σχετίζονται με αγχώδεις διαταραχές, ένα ποσοστό 46% παρουσιάζει ενδείξεις σχετιζόμενες με καταθλιπτικές διαταραχές και ένα ποσοστό 37% παρουσιάζει ενδείξεις σχετιζόμενες με ψυχοσωματικά προβλήματα."

Ας προβληματιζόμαστε καθημέρινά για ότι συμβαίνει γύρω μας και ας αναλάβουμε δράση!
Την αναφορά των ΓΧΣ μπορείτε να διαβάσετε εδω

http://www.msf.gr/