Οι στιγμές που ανακαλύπτω

Τρίτη απόγευμα. Ιούνιος. Μια ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμα μου και ένα δίωρο ελεύθερου χρόνου εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν νωρίς ακόμα όταν έκανα μια βόλτα προς το κάστρο. Τα νερά την λιμνοθάλασσας λαμπύριζαν σε ένα ατελείωτο παιχνίδι με τον ήλιο.  Η ώρα πέρασε κι ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει βάφοντας τα πάντα σχεδόν γύρω του χρυσαφιά. 

Μια ακόμη από τις πρώτες ζεστές μέρες του καλοκαιριού άρχιζε να φτάνει στο τέλος της. Η δύση έφτανε, μα στα ανατολικά το φεγγάρι είχε αρχίσει ήδη να κάνει την εμφάνιση του. Κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα, στην ίδια απόχρωση με αυτά.
Άφησα πίσω μου την πόλη της Λευκάδας βαμμένη στα χρώματα του δειλινού, αρχίζοντας να ανηφορίζω για το χωριό μου. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες προσπαθώντας να αποτυπώσω αυτήν την μαγευτική ατμόσφαιρα. Η παλέτα, όμως, της φύσης δεν χωρά στο κινητό μου.  Κρατά το βασικό μοτίβο.  

Στα μισά περίπου της διαδρομής μια ιδέα έκανε την εμφάνιση της. Μήπως να έκανα μια μικρή, τόσο δα μικρή, παράκαμψη; Και ναι! Ακολούθησα το δρόμο για το ηλιοβασίλεμα! Μπροστά μου η θάλασσα του Ιονίου και ο ήλιος έτοιμος να πέσει στα νερά της έστρωνε ένα σχεδόν κόκκινο χαλί ως την ακτή. Στα πόδια μου ο Άγιος Νικήτας χανόταν στην σκοτεινιά.  Κρύφτηκα πίσω από τις αγριάδες για λίγο και τράβηξα την τελευταία μου φωτογραφία πριν συνεχίσω το κυνήγι των υποχρεώσεων. 

Μια μικρή ανάπαυλα, ένα σύντομο διάλειμμα μερικές φορές είναι αρκετό. Μια μικρή εκτροπή από τα προγραμματισμένα και τα αναμενόμενα είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο με τον εαυτό μας. Για να συναντήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι και να του χαμογελάσουμε με ευχαρίστηση!