Παπαρούνες

Φωτογραφία του Μίμη Κούρτη

"Μόνο οι παπαρούνες, μπορούν να σουλατσάρουν στις φλέβες μας." β.Ε

Ποιος θα νικήσει ποιον;

"Εικόνα από το μέλλον: Σ' ένα από τα ρεπορτάζ που μοίρασαν χτες τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφερόταν πως στην Ιαπωνία διαπιστώνεται πλέον πως πάνω από το 80% των κλεφτών είναι γέροντες πάνω από τα 65 χρόνια. Κλέβουν απ' τα μπακάλικα λίγο τυρί, μισό κοτόπουλο, μόνο είδη επιβίωσης. Κι όμως πρόκειται για έναν λαό παράδειγμα «νομιμοφροσύνης»: Ακόμα κι όταν απεργούν δε σταματάνε τη δουλειά, φοράνε μόνο ένα περιβραχιόνιο που αναφέρει ότι απεργούν. Είναι προφανές πως όταν η «νομιμοφροσύνη» απειλεί την ίδια την επιβίωση, θα νικήσει η επιβίωση."

Γιορτή λήξης Μουσικού Σχολείου Λευκάδας

Η φωτογραφία είναι από παλιότερη εκδήλωση τους στο Κηποθέατρο (http://www.kolivas.de).

Τα παιδιά του Μουσικού Σχολείου Λευκάδας έκλεισαν την φετινή τους σχολική χρονιά γιορτάζοντας τα 20 χρόνια από την ίδρυση του σχολείου τους με μια ωραία εκδήλωση που έπαιξαν οι περισσότεροι από τους μαθητές. Καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους μας πλημμύρισαν με τις νότες τους κάνοντας σειρά αφιερωμάτων.

Στην τελική τους εκδήλωση που έγινε την Παρασκευή 20 Ιουνίου έπαιξαν 6 σύνολα του σχολείου (σύνολο πνευστών, κιθάρας, Μαντολινάτα, ρεμπέτικο σύνολο, χορωδία και Μπαντίνα). Ελπίζω να τα θυμάμαι σωστά.

Όλα τα σύνολα έκαναν πολύ ωραία εμφάνιση παίζοντας γνωστά κι αγαπημένα κομμάτια.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η χορωδία τους, την οποία δεν είχα ακούσει ξανά που εκτέλεσε τη σκηνική καντάτα "Το ταξίδι του Οδυσσέα". Ένα ταξίδι που μάλλον δεν τέλειωσε ποτέ! Και φυσικά για το φινάλε η Μπαντίνα του σχολείου που έδωσε περισσότερο παλμό και ένταση παρασύροντας με ρυθμικά.

Από μουσική δεν ξέρω και πολλά, αλλά ξέρω ότι μου άρεσαν, μου άρεσε η δημιουργικότητα των παιδιών, η δουλειά και το μεράκι τους! Καλές συνθέσεις, εκτελέσεις κι ακροάσεις... Γιατί η μουσική κάνει καλό στην υγεία!

Το σπίτι στο χωριό

"Δεν έχω άλλο σπίτι.

Αυτό είναι.

Κι εγώ δεν είμαι κάτι άλλο.

Αυτό είμαι."

Ν. Σταματέλου

Αυτό είναι το σπίτι που μεγαλώσαμε. Η αυλή που κάναμε τα πρώτα μας βήματα, τις πρώτες μας πληγές στα γόνατα, τα πρώτα μας όνειρα αγναντεύοντας κατά το Σπήλιο. Εδώ στο χωριό των πρώτων μας δημιουργικών και ξένοιαστων ωρών με το Φλεβαριάτικο χιόνι, των πρώτων μας   ονειροπολήσεων και των πρώτων μας καυγάδων. 

Εκεί που το σύγχρονο συνυπάρχει με το παραδοσιακό. Στην Εγκλουβή του σήμερα που οι κάτοικοι του συναντούν τον εαυτό τους μέσα από την συνεχή τριβή τους με τους άλλους. Αυτούς τους λίγους άλλους. 

Τι απομένει από αυτή τη συνάντηση με τον εαυτό μας; Κατά πόσο η απλότητα, τα χρώματα της φύσης κι οι πρασινάδες της αυλής μας οδηγούν σε πιο απλές, πιο καθαρές, πιο αληθινές σκέψεις;

Οι στιγμές που ανακαλύπτω

Τρίτη απόγευμα. Ιούνιος. Μια ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμα μου και ένα δίωρο ελεύθερου χρόνου εμφανίστηκε από το πουθενά. Ήταν νωρίς ακόμα όταν έκανα μια βόλτα προς το κάστρο. Τα νερά την λιμνοθάλασσας λαμπύριζαν σε ένα ατελείωτο παιχνίδι με τον ήλιο.  Η ώρα πέρασε κι ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει βάφοντας τα πάντα σχεδόν γύρω του χρυσαφιά. 

Μια ακόμη από τις πρώτες ζεστές μέρες του καλοκαιριού άρχιζε να φτάνει στο τέλος της. Η δύση έφτανε, μα στα ανατολικά το φεγγάρι είχε αρχίσει ήδη να κάνει την εμφάνιση του. Κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα, στην ίδια απόχρωση με αυτά.
Άφησα πίσω μου την πόλη της Λευκάδας βαμμένη στα χρώματα του δειλινού, αρχίζοντας να ανηφορίζω για το χωριό μου. Τράβηξα μερικές φωτογραφίες προσπαθώντας να αποτυπώσω αυτήν την μαγευτική ατμόσφαιρα. Η παλέτα, όμως, της φύσης δεν χωρά στο κινητό μου.  Κρατά το βασικό μοτίβο.  

Στα μισά περίπου της διαδρομής μια ιδέα έκανε την εμφάνιση της. Μήπως να έκανα μια μικρή, τόσο δα μικρή, παράκαμψη; Και ναι! Ακολούθησα το δρόμο για το ηλιοβασίλεμα! Μπροστά μου η θάλασσα του Ιονίου και ο ήλιος έτοιμος να πέσει στα νερά της έστρωνε ένα σχεδόν κόκκινο χαλί ως την ακτή. Στα πόδια μου ο Άγιος Νικήτας χανόταν στην σκοτεινιά.  Κρύφτηκα πίσω από τις αγριάδες για λίγο και τράβηξα την τελευταία μου φωτογραφία πριν συνεχίσω το κυνήγι των υποχρεώσεων. 

Μια μικρή ανάπαυλα, ένα σύντομο διάλειμμα μερικές φορές είναι αρκετό. Μια μικρή εκτροπή από τα προγραμματισμένα και τα αναμενόμενα είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο με τον εαυτό μας. Για να συναντήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι και να του χαμογελάσουμε με ευχαρίστηση!