Εξαρτάται πάντα από το τι μετράς...

Με τον καιρό να΄ναι κόντρα,να είναι όντως τιμή να πετάς..

Κι ας μην κρατά παρά ελάχιστα..όσο ένα όνειρο, όσο ένα αγκάλιασμα, όσο ένα φιλί.

Στο δρόμο για την Εγκλουβή

                        

 Ετσι κι αλλιώς, άσπρο μέτρημα, μαύρο άθροισμα είναι πολύ συχνά η ζωή.

Αντιλιακό και σερβό

                   

 

Κι εξαρτάται πάντα από το τι μετράς κάθε φορά...

Μπαλκόνι με θέα

 

........για να μπορείς να συνεχίζεις, για να 

μπορείς να ονειρεύεσαι, για να μπορείς να γελάς..*

*Ελύτης

Η άρρωστη γραία

Επειδή το διάβασα πρόσφατα και μ' άρεσε....

Ο λόγος για τα.... κουκιά! Τα κουκιά θεωρούνται βαρύ, ή το πιο βαρύ, φαγητό για το στομάχι. Εξού και το παρακάτω λαϊκό στιχούργημα που βρήκα σ' ένα απόσπασμα από τα πρακτικά του Α' Συμποσίου της Εταιρίας Λευκαδικών Μελετών με θέμα "ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ" (Λευκάδα 9-11/9/1996). Γραμμένο στην ντοπιολαλιά... τση Λευκάδας!

"Μια γρηγιά στα γερατιά
είχε πόνους κι αρρωστιά.
Τρέχει κράζει το γιατρό
να (ν) τς ειπεί το γιατρικό.

-Τ' έχεις γριά μ' κι αναστενάζεις
κι όλο το γιατρό φωνάζεις;

-Εχ' αναφαγιά μεγάλη
και σκοτούρα στο κεφάλι.
Σήμερα δεν έφαγα άλλο
παρ' ένα μηρί από γάλο
τη φτερούγα και το πέτο
κι έξι απλάδαινες μπουργέτο.
Και το βράδυ θα δειπνήσω
εν' αρνάκι που θα ψήσω.

Κι ο γιατρός ανατρομάζει
και το Κύριε ελέησον κράζει.
Φέρτε τση κουκιά βρασμένα
μη(ν) πεινάσ' και φάει κι εμένα."

(βλ. Ι.Ν. Σταματέλος περ. "Πλάτων" τ. β.,1879, σ. 488)

Σκαρφαλώνοντας στον Αη Λια

Τα θυμάσαι τα μονοπάτια του χωριού; Τα χεις ανακαλύψει;
Να 'ναι ακόμα ανοιχτά ή έγιναν αδιάβατα; 

Πήραμε εκείνο για τον Αη Λια. 

Δεν ξέρω πως μας ήρθε η ιδέα.... Είχαμε χρόνια να πάμε. Ήμασταν κάποτε παιδιά και γυρίζαμε τον τόπο όλο. Και που δεν είχαμε πάει. Νοιώθαμε εξερευνητές, μακριά από φόβους και φοβίες.
Κι ακούραστοι! Σκαρφαλώναμε λιθιές, ανεβαίναμε απότομες πλαγιές τρέχοντας! Μα τούτη τη φορά λαχάνιασα. Σταμάτησα κάμποσες φορές κι άφησα τη ματιά μου να φύγει προς τις απέναντι καταπράσινες πλαγιές, προς τα χωριά με τις κόκκινες σκεπές, προς τα πριγκηπόνησα. Ο αδερφός μου ανέβαινε όπως και τότε! Ακούραστος!

Φτάσαμε σχεδόν στην κορυφή. Το απέραντο γαλάζιο είχε αγκαλιάσει την κορυφή του βουνού και το μικρό ξωκλήσι.  Μερικά σύννεφα εδώ κι εκεί μας πρόσφεραν τον ίσκιο τους.

Ένας ξεχασμένος διάκοσμος γύρω από την είσοδο, γεμάτος κοχύλια έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα και το τοπίο. Κι ας ήταν σχεδόν στην κορυφή του νησιού. Μακριά από παραλίες κι αμμουδιές θαλασσινές.  

Μια πινελιά Αιγαίου στο Ιόνιο!

Σκαρφαλώσαμε στον Αη Λια. Δεν ακολουθήσαμε, τελικά, κανένα μονοπάτι μέχρι τέλους.
Φτιάξαμε το δικό μας! 

Αναδρομή

Ιούλιος. Κοντεύει τ΄ Άη Λιός.
Παρότι το φετινό καλοκαίρι είναι σχετικά δροσερό, o κύκλος ζωής για πολλά φυτά κάπου εδώ τελειώνει.
Ανηφορίζω προς το οροπέδιο του Αγίου Δονάτου. Το άλλοτε ανοιξιάτικο τοπίο έχει δώσει τη θέση του στις αποχρώσεις του καφέ και του κίτρινου.

Αποφασίζω να καθίσω για λίγο.Αρκετοί φακοπαραγωγοί πηγαινοέρχονται βιαστικά.
Πήγε πολύ πίσω φέτος η χρονιά. Οψίμισε. Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες όλοι ήταν στα σπίτια τους.

Θυμάμαι μόνο μια χρονιά, παραμονή τ' Αη Λιος που περιμέναμε να φυσήξει. Ώρες ολόκληρες μέσα στ' αλώνι να περιμένουμε ένα θρόισμα, μια μικρή κίνηση στα αγριόχορτα. Μια ελπίδα ότι ο Αίολος δεν μας ξέχασε. Πως θα γυρίσει. Έφτανε μια ριπή αέρα και ξάφνου σηκωνόμασταν να προλάβουμε. Έστω έτσι, λίγο λίγο να καθαρίσει ο καρπός απ' τ' άχυρο. Μάταια.  Ήμασταν μια δυο μέρες εκεί. Περιμέναμε. Επιμέναμε.

Τα χουν αυτά οι αγρότες. Τα 'χαμε κι εμείς. Σύμμαχο κι εχθρό μας τον καιρό. Πάντα. Μήπως το ίδιο δεν γινόταν στο βγάλσιμο της φακής;
Καύσωνας. Να βλέπουμε τα χωράφια να γίνονται, να κιτρινίζουν, να ωριμάζουν, να καίγονται το ένα πίσω από το άλλο και να 'χουμε μόνο δυο χέρια. Τι να προλάβουμε; Δουλειά με ήλιο και φεγγάρι.
Ή να σηκώνει η θάλασσα τα μπουρίνια της. Και να νοτίζει η ομίχλη τα πάντα στο πέρασμα της. Να μουσκεύει τ' αλώνια και τον απλωμένο μας κόπο. Πιο παλιά θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρή είχα ρωτήσει πόσες φορές πρέπει να την γυρίσουμε τη φακή στ' αλώνι. Ήταν σαν σήμερα, μετά από βροχή. Η απάντηση: Όσες χρειάζεται. Ήταν πολλές. Ξανά και ξανά ώσπου να στεγνώσει. Τι αγώνας! Τι υπομονή! Πόση προσπάθεια, χωρίς παράπονα και γκρίνιες.....

Για αλλού ξεκίνησα, μα στάθηκα. Στάθηκα για μια στιγμή. Κι έγινε ώρα. Έγινε ταξίδι στο χρόνο. Σε εκείνα τα χρόνια που όλα αυτά ήταν για μένα ένα παιχνίδι. Ήταν μια πρόκληση. Ένα εφαλτήριο. Το μέρος στο οποίο ένοιωθα την πιο έντονη νοσταλγία. Νοσταλγία για κάτι που δεν έζησα παρά μόνο μέσα από τις ιστορίες του πατέρα μου. Τις ιστορίες που μας έλεγε εκεί μες στο χωράφι. Τους μύθους που έπλεκε γύρω απ΄τ΄αλώνια.

Αυτό το μέρος κρύβει πολλά στις πέτρες και τα χώματα του. Είναι μια αστείρευτη πηγή ελευθερίας. Πίσω από τους βόλτους ξεπροβάλλουν ο ιδρώτας κι ο μόχθος απ τη μια κι η ικανοποίηση με την ανταμοιβή απ' την άλλη και μες στα αλώνια πιάνουν το χορό. Μια δυναμική που με ποτίζει ως το μεδούλι, που με πλημμυρίζει με βεβαιότητα κι αισιοδοξία. Με ένα ελαφρό μειδίαμα σηκώνομαι να φύγω, όχι για κει που ξεκίνησα. Εκεί θα πάω άλλη μέρα. 

Ταξιδεύοντας στην Κάτω Ιταλία

Σήμερα έκανα ένα ταξίδι στην Κάτω Ιταλία. Σύντομο, βαθύ, νοσταλγικό κι εκπληκτικό μαζί. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολούθησα ένα αφιέρωμα για τα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας πέρα από τηλεοπτικές εκπομπές. Ένα αληθινό ταξίδι που πρόσφερε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Σφακιωτών "Φωτεινός".  

Ταξίδι στον ελληνισμό

Ταξίδι στο παρελθόν και τις ρίζες μας

Ταξίδι στις αξίες του έθνους μας

Ταξίδι στην πλούσια γλώσσα και παράδοση μας

Ταξίδι στη δημιουργία.

Άλλος τόπος μα τα βάσανα ίδια

ίδιοι αγώνες κι αγωνίες

ήχοι και μουσικές κεντούν τον έρωτα

ζωγραφίζουν τον αποχωρισμό

τραγουδούν τη ζωή.

Μέσα μας όλα
Λύπες, χαρές και συγκινήσεις.

Νοερό ταξίδι στην τραυματισμένη περηφάνια μας
Στα παγωμένα όνειρα μας
Σε εκείνη τη σπίθα που άντεξε αιώνες
κι ας τρεμοπαίζει.
Στις πολλές που υπάρχουν έτοιμες να ανάψουν ξανά!

Στην μικρή μα τόσο μεγάλη αντοχή μας.

Θέρισμα - Φωτογραφία Μ. Κούρτης

"Κι ήθελα να ξέρω που θερίζεις

Να σου στείλω ένα όμορφο μαντήλι

Να σφουγγίσεις τον ιδρώτα που χύνεις

Και κάθε σταγόνα να 'χει ένα τραγούδι." *

Ζύμωμα - Φωτογραφία Μ. Κούρτης

Οι φωτογραφίες είναι με τους μικρούς πρωταγωνιστές της εκδήλωσης γιατί πάντα με μαγεύουν. Πολλά μπράβο σε όλη την ομάδα! Συγχαρητήρια στο δάσκαλο τους Γ. Λογοθέτη!

*Το τραγούδι της δουλειάς

Παπαρούνες

Φωτογραφία του Μίμη Κούρτη

"Μόνο οι παπαρούνες, μπορούν να σουλατσάρουν στις φλέβες μας." β.Ε

Ποιος θα νικήσει ποιον;

"Εικόνα από το μέλλον: Σ' ένα από τα ρεπορτάζ που μοίρασαν χτες τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αναφερόταν πως στην Ιαπωνία διαπιστώνεται πλέον πως πάνω από το 80% των κλεφτών είναι γέροντες πάνω από τα 65 χρόνια. Κλέβουν απ' τα μπακάλικα λίγο τυρί, μισό κοτόπουλο, μόνο είδη επιβίωσης. Κι όμως πρόκειται για έναν λαό παράδειγμα «νομιμοφροσύνης»: Ακόμα κι όταν απεργούν δε σταματάνε τη δουλειά, φοράνε μόνο ένα περιβραχιόνιο που αναφέρει ότι απεργούν. Είναι προφανές πως όταν η «νομιμοφροσύνη» απειλεί την ίδια την επιβίωση, θα νικήσει η επιβίωση."