Πόση ομορφιά μας περιβάλλει..... Πόσα αρώματα και χρώματα πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μας! Κάθε μέρα, μα πιο πολύ τώρα. Άνοιξη!!! Ανεβαίνοντας προς το χωριό μου σταμάτησα. Σταμάτησα για λίγο μες στη βιασύνη να δω τις αποχρώσεις του ουρανού. Και να η έκπληξη! Η μυρωδιά από τα ανθισμένα σπάρτα είχε γεμίζει τον αέρα....
Τόσο ήταν αρκετό. Ξεκίνησα πάλι και μέχρι να φτάσω στο χωριό σκεφτόμουν μια φράση του Λειβαδίτη που τις τελευταίες μέρες μου έρχονται συχνά στο μυαλό.
"Όταν λές:μισώ,ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου,ενω απ'το βάθος της αυτοθυσίας σου σε κοιτάνε ειρωνικά τ'άγρυπνα,ιδιοτελή μάτια του τριχωτού προγόνου σου!"
Αλλά θα περιμένω. "Εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καλύτερο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω...."
