Σκαρφαλώνοντας στον Αη Λια

Τα θυμάσαι τα μονοπάτια του χωριού; Τα χεις ανακαλύψει;
Να 'ναι ακόμα ανοιχτά ή έγιναν αδιάβατα; 

Πήραμε εκείνο για τον Αη Λια. 

Δεν ξέρω πως μας ήρθε η ιδέα.... Είχαμε χρόνια να πάμε. Ήμασταν κάποτε παιδιά και γυρίζαμε τον τόπο όλο. Και που δεν είχαμε πάει. Νοιώθαμε εξερευνητές, μακριά από φόβους και φοβίες.
Κι ακούραστοι! Σκαρφαλώναμε λιθιές, ανεβαίναμε απότομες πλαγιές τρέχοντας! Μα τούτη τη φορά λαχάνιασα. Σταμάτησα κάμποσες φορές κι άφησα τη ματιά μου να φύγει προς τις απέναντι καταπράσινες πλαγιές, προς τα χωριά με τις κόκκινες σκεπές, προς τα πριγκηπόνησα. Ο αδερφός μου ανέβαινε όπως και τότε! Ακούραστος!

Φτάσαμε σχεδόν στην κορυφή. Το απέραντο γαλάζιο είχε αγκαλιάσει την κορυφή του βουνού και το μικρό ξωκλήσι.  Μερικά σύννεφα εδώ κι εκεί μας πρόσφεραν τον ίσκιο τους.

Ένας ξεχασμένος διάκοσμος γύρω από την είσοδο, γεμάτος κοχύλια έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με τα χρώματα και το τοπίο. Κι ας ήταν σχεδόν στην κορυφή του νησιού. Μακριά από παραλίες κι αμμουδιές θαλασσινές.  

Μια πινελιά Αιγαίου στο Ιόνιο!

Σκαρφαλώσαμε στον Αη Λια. Δεν ακολουθήσαμε, τελικά, κανένα μονοπάτι μέχρι τέλους.
Φτιάξαμε το δικό μας!